Prolog.

Promienie słońca są naprawdę upierdliwe, czasem nie dają mi spokoju. Przetarłam oczy, podniosłam się do pozycji siedzącej i z wielkim szokiem zdałam sobie sprawę, że wcale nie jestem u siebie w domu, a najgorsze było to, że kompletnie nic nie pamiętałam. Pomieszczenie, w którym spałam nie było duże, wręcz przeciwnie- małe i dość przytulne. Ściany były pomalowany na kolor brązowy, a meble były drewniane i idealnie komponowały się w całość. Szybko wstałam z łóżka wychodząc z pokoju i kierując się tam, skąd donośny głos mężczyzny, okazało się, że była to właśnie kuchnia. Tyłem do mnie stał dość wysoki, dobrze zbudowany brunet z lokami, bez koszulki. Ręce miał wytatuowane, co nadawało mu jeszcze większej idealności. Kiedy skończył rozmowę i rzucił telefonem o stół tak, że prawie się rozwalił, odchrząknęłam.

- Ykmm? - weszłam w głąb kuchni, opierając się o blat kuchenny. - Możesz mi proszę wytłumaczyć kim jesteś, i gdzie ja do jasnej cholery jestem?!

- Nicole? Dobrze się czujesz? - brunet podszedł do mnie bliżej, pytającym wzrokiem spoglądając na mnie.

- Spytałam się pierwsza, nie uważasz, że nie odpowiada się pytaniem na pytanie? Gdzie ja jestem i kim jesteś ty? - uniosłam do góry swoją brew, wzdychając ciężko.

- Słuchaj, miałaś wypadek i możesz paru rzeczy nie pamiętać, ale mnie? Nie udawaj, Nicole, to nie jest śmieszne.. - spojrzał na mnie jakby zawiedzionym wzrokiem, chowając dłonie do kieszeni swoich spodni.

- Nie żartuję, na prawdę, nic nie pamiętam, proszę, wytłumacz mi to wszystko, nic nie rozumiem.. - spojrzałam w dół, spoglądając na swoje ciało. Zszokowana usiadłam na krześle, patrząc na swoje blizny i zadrapania, które wciąż szczypały. Dziwne jest jednak to, że kiedy się obudziłam, kompletnie nic nie czułam.
- No więc, zaczniemy od tego, że..

***

Jeśli przeczytałaś/eś, skomentuj. Chcę wiedzieć czy ktokolwiek to czyta.

Pytania? Ask.fm c:

PS. Zrobić aski bohaterom?